lunes. 08.12.2025
La opinión de
Félix Caballero Wangüemert

Félix Caballero Wangüemert

Félix Caballero Wangüemert naceu en Logroño (La Rioja) en 1967. Vive en Galicia desde 1991. Doutorouse en Investigación en Comunicación cunha tese sobre o humorista gráfico Xaquín Marín. É ademais licenciado en Ciencias da Información (Xornalismo) e gradado en Ciencias da Linguaxe (con mención en Filoloxía Galega). Traballou como xornalista en “El Correo Gallego”, “Riadevigo.com” e “España Exterior”. Ten publicado artigos de investigación sobre o humor en libros colectivos e revistas especializadas. É tamén autor de dez libros –cinco en castelán e cinco en galego–, entre os que destacan “O humor en cadriños” e “O humor en cadriños II” (ambos os dous de entrevistas con humoristas gráficos galegos), “O humor galego alén da retranca”, “Xaquín Marín. Arte e compromiso no humor gráfico galego” (adaptación da súa tese de doutoramento), “Falemos de caricatura” (unha longa entrevista a Siro) e “Jesús, humorista” (un ensaio sobre o sentido do humor na figura de Xesús de Nazaret). Ademais ten no prelo o libro “A retranca. Un intento de clarificación”.

Vinte anos de amor

Leo na prensa que o cantante uruguaio Jorge Drexler e a tamén cantante e actriz madrileña Leonor Watling acaban de cumprir vinte anos como parella feliz, e celebrárono intercambiando nas redes sociais senllos post nos que reflicten o seu amor. 

O milagre da vida

Nunha cidade coma Vigo estamos afeitos a convivir coas gaivotas, as pombas e, en menor medida, os gorrións. Digo “en menor medida” simplemente porque cada vez hai menos e, en calquera caso, son máis discretos ca esoutras aves. Por iso son tamén os meus preferidos.

Comer

Fun esta tarde ao hospital Álvaro Cunqueiro de Vigo para visitar unha amiga aí ingresada e nunha parede, preto da cafetaría, vin unha cita impresionada do famoso escritor que me chamou a atención: “Todos os homes nútrense, pero só uns poucos saben comer”. 

Pedir perdón

Leo no último número da revista XL Semanal a carta dun lector en que lamenta que perdésemos o costume de pedir perdón e salienta o eficaz que resulta para relaxar os ánimos e suavizar tensións, ilustrándoo cunha anécdota persoal que viviu tras golpear sen querer un coche estacionado cando tentaba saír co seu: “Al final, el señor se tranquilizó, lo entendió y me fui tan pancho. Con esto uno se da cuenta de lo fácil que es disculparse y qué extraño le resulta a la gente escucharlo: una disculpa sincera o una excusa honesta”.

Papá e mamá

Poucas palabras hai na nosa lingua tan fermosas e profundas como “papá” e “mamá”. En calquera lingua, porque, en todas as románicas da nosa contorna –portugués, castelán, catalán, francés, italiano– se din igual, con eses duos fonemas bilabiais repetidos –o /p/ e o /m/–, sen dúbida porque facilitan a súa pronuncia polos nenos. 

Soidade

Cando era só un adolescente, case un neno, descubrín na casa un LP de Georges Moustaki –un dos primeiros long plays que tivemos– que axiña me engaiolou, e miraba con envexa as miñas irmás, porque –coma elas estudaban francés, no canto de inglés, coma min– podían entender a letra das cancións e gozaren delas aínda máis.

Andaluces en Galicia

Vin o pasado mércores por televisión a final da Conference League que xogou o Betis contra o Chelsea. En realidade, vin só os derradeiros 65 minutos.

Que todo na vida é cine

Vén de se celebrar unha nova edición do Festival de Cine de Cannes (Francia), na que o galego-francés Oliver Laxe foi premiado por primeira vez na sección oficial pola súa película Sirat

Cantares galegos?

Hai uns días lin en Sermos Galiza, o excelente suplemento semanal de Diario Nós, un artigo sobre as cantareiras –ás que a Real Academia Galega adicou este ano o Día das Letras Galegas– que me resultou rechamante, non tanto polo que dicía como por como o dicía. 

León XIV

Vin en directo o anuncio da elección do cardeal Robert Francis Prevost como o novo papa León XIV. Souben da fumata branca por un whassap e deseguido acendín a televisión para ver quen era o novo pontífice.

Novelas

Sempre fun un mal lector de novelas; é dicir, sempre lin poucas. E iso que leo bastante, mesmo moito. Pero non novelas, e menos contemporáneas. 

O conclave

Non me gusta falar nesta sección de cuestións demasiado apegadas á actualidade noticiosa, mais vou falar do inminente conclave que escollerá ao vindeiro papa, aínda que só sexa porque arestora non teño unha idea mellor para desenvolver.

Francisco e o bo humor

Morreu o papa e, nestes momentos en que se fala tanto del, destacando tal ou cal aspecto da súa personalidade, gustaríame lembrar o seu sentido do humor e o seu constante chamamento á alegría dos católicos.

Ernesto Cardenal

Apelidábase Cardenal, pero non pasou de sacerdote, aínda que foi ministro.

Coma ovellas sen pastor

Despois de exercer durante trinta anos, de forma máis ou menos continuada, como xornalista, hai pouco máis dun ano que, con máis de medio século de vida, entrei no ensino como profesor de Secundaria e pasei a traballar con rapaces de doce a dezasete anos; (...)

Manolo Rico

O xornalista galego Manolo Rico vén de ser nomeado director do diario madrileño Público, que desde hai uns anos só se publica na web. Digo Manolo Rico e non Manuel Rico primeiro porque os que o queremos sempre o chamamos Manolo e non Manuel, e segundo porque para min o Manuel Rico por excelencia é o coñecido escritor e crítico literario, director, por certo, desde 1998 da colección de poesía de Bartleby Editores, a editorial en que eu publiquei o meu primeiro libro en 2000.

Galego

Son galego de adopción desde 1991, hai xusto agora trinta e catro anos, pois cheguei a Galicia un 11 de marzo. Son galego de adopción, digo, porque de orixe son rioxano: nacín e vivín na Rioxa ata ese ano, cando tiña vinte e tres, aínda que os cinco últimos pasáraos maiormente en Pamplona, onde estudaba na Universidade. 

A familia

Hai un días vin en YouTube unha entrevista moi interesante a Jorge D’Alessandro, o porteiro arxentino que tantas alegrías deu á U. D. Salamanca de fútbol nos anos 70 e comezos dos 80 do pasado século, entre elas dous trofeos Zamora, algo insólito para un club modesto como era a U. D.

Gracejo galego

O 5 de marzo, na comisión de investigación do Congreso dos Deputados sobre a chamada Operación Cataluña, a voceira de Podemos, Ioane Belarra, espetoulle ao expresidente do Goberno Mariano Rajoy: "¿De verdad puede pensar usted, señor Rajoy, que somos tontos? Yo entiendo que usted tiene esa lógica y ese gracejo... que no sé de dónde lo ha sacado, porque usted es gallego y los gallegos no tienen fama de graciosos”.

Imperios

Non nos enganemos. A humillación pública de EEUU a Ucrania, as súas ameazas de arrebatar Groenlandia a Dinamarca, o plan de botar os palestinos da faixa de Gaza para explotala el turísticamente ou a imposición de aranceis salvaxes aos que ata o de agora eran os seus socios non son mostras de forza, senón de todo o contrario: de debilidade.