Chelo Pampillón, directora de teatro amador: “Atrezo trouxo moita xente á miña vida”

Chelo Pampillón decidiu, desde moi nova, dedicar a súavida ao teatro. Agora, tras 25 anosensaiando a centos de persoas, bota a vista atrás e rememora o labor feito como para coller novo pulo para outro cuarto de século. En Vigo e O Porriño, asúa escola Atrezo é toda unha institución que axudou a moita xente, non só afacer teatro, senón a resolver moitos outros problemas grazas á inmersión no grupo. “Atrezo é algo moi importante. Son 25 anos da miña vida.Algo que creei de cero. E, de súpeto, ves que es quen de conseguir que funcionase durante un cuarto de século. Atrezotrouxo moita xente á miña vida...tamén a ti Roberto! E todos deixastes unhapegada moi importante. Por iso Atrezo é moi importante para min”, explica unha emocionada directora trasun evento con celebración no local de Vigo (Joaquín Loriga). Agora anuncia que a segunda celebración vai ser en marzo,no Día Mundial do Teatro. “Virá a xente que estivo hoxe e outros que nonestiveron hoxe e teremos uns contidos distintos”. No evento que acaba de rematar houbo baile,houbo teatro... e, en marzo, tamén haberá teatro e unha exposición da historiadestes 25 anos de dedicación á dramaturxia amadora. “Reuniremos persoas queagora están espalladas polo mundo adiante”, di con optimismo e alegría. Preguntada polo máis complicado deste evento, contesta,segura de si mesma: “Contarvos o nacemento de Atrezo. Porque, como vos dixen nomeu discurso, deime conta de que era a miña vida, que era unha parteimportante... Ás veces sentíame ben e outras pensaba que non sabía ata quepunto foi xusto para os meus amigos, para a miña familia, que eu lle dedicase tantotempo a este proxecto. Ás veces teño dúbidas”.Pampillón ten moi claro o futuro. “Atrezo vai seguirmedrando. Teremos que ampliar ao andar superior. Espero que cando menoscontinuemos... Si, aspiro a seguir... porque mellorar... Nestes 25 anos houbocousas moi boas, moi importantes e tamén gloriosos fracasos. Pero facendobalanzo, todo me sae moi positivo”, di esta porriñesa. Chelo Pampillón, se con algo se queda destes anos, é coaspersoas. “Pasaron tantas... Hoxe tiven sorpresas... A segunda persoa que sematriculou en Atrezo, Diana Nogueira, apareceu neste aniversario cos seusfillos. Olla que regalazo! As persoas son o máis importante de Atrezo”,sentencia. Ela dirixe os nenos ou os cativos con moita habelencia.“Os nenos e nenas trátoos con moito agarimo. É curioso... Eu quéroos moito eeles correspóndenme ou eu quero crer que me queren... Eu creo que me querenporque lles esixo”. Chelo conta de Sabela, que entrou con 5 anos e agora ten8, como lles dicía aos seus compañeiros maiores –con gran xenerosidade- que sequerían axudábaos a aprender o seu papel. “Isto é algo que creo transmitimos eu e tamén os demais”, deduce. E o grupo, o colectivo. Chelo dicíalle a unha alumna:“¿Vós sabedes o importantes que fostes para outra xente? Xente que viu conproblemas...”. A contestación é de total inconsciencia: “Quen? Nós?” E conclúe:“É moi importante o grupo”. Chelo Pampillón.Chelo Pampillón.Michael Cassidy presentou o show. A pesar destas consecuencias terapéuticas, o teatro paraesta porriñesa é unha arte. E para poder facer labor didáctico di: “Para queeles che dean, ti tes que darte”. E reflexiona: “Ás veces son dura con eles... maisexplico que é por eles; que se lles esixo e porque sei que o poden facer. Osalumnos ás veces responden que non son capaces, que non poden... Pero resultaque despois poden con iso e son capaces. Entón, tes que ver esas caras... daquelque levaba dicindo iso de non... Ti empéñaste... e eles son conscientes de candoalgo o fan ben e cando non. En cambio, se foron capaces de dicir o seu texto,de sentilo, de transmitir como verdadeiros actores ou actrices... Hai que veras súas miradas”.Pampillón é unha verdadeiramestra de dramaturxia. Vive o mundo do teatro con paixón e, claro, transmíteo. Non hai dúbida tras asistir a esteaniversario.