Nunha cidade coma Vigo estamos afeitos a convivir coas gaivotas, as pombas e, en menor medida, os gorrións. Digo “en menor medida” simplemente porque cada vez hai menos e, en calquera caso, son máis discretos ca esoutras aves. Por iso son tamén os meus preferidos. É moi divertido velos andar aos chimpos, como fan os nenos pequechos, e non dubido en lles botar migallas de pan cando se achegan timidamente á miña mesa na terraza dalgunha cafetaría. Todo o contrario que coas gaivotas e as pombas, que, como se sabe, arramplan con todo, provocando unha chea de desfeitas.
Si, non me gustan as pombas, agás a da paz –á que xa matamos– e as torcazas, que, coma os gorrións, tamén están a desaparecer e, en calquera caso, non frecuentan as cidades. Pero cando un pombo e unha pomba crían na miña ventá, a cousa é diferente, porque estamos a falar do espectáculo do milagre da vida. Un espectáculo que nestes días me están a regalar, pois, por segunda vez –a primeira foi hai uns dez anos–, unha parella de pombas vén de aniñar na xardineira que teño na fiestra da miña casa e de pór dous ovos, que están a chocaren. Se todo vai ben, de aquí a dúas semanas nacerán dous polos.
Como lles dicía, hai uns dez anos xa aniñaran na miña ventá outras dúas pombas. Puxeron tamén dous ovos, pero un non saíu adiante. Doutro naceu un pito ben xeitoso ao que vin medrar e ser alimentado polos seu pais durante uns vinte días. Unha mañá, cando levantei a persiana, botei en falta a pombiña, pero, por desgraza, non era que lle chegara o momento de abandonar o niño, senón que debeu de ser atacada por unha gaivota. O único certo é que, cando saín da casa, atopei o seu corpo esmagado no chan, en fronte do meu edificio. Os seus pais aínda seguiron volvendo ao niño na súa procura dous días máis, antes de se convenceren de que xa non tiñan nada que faceren alá. Foi verdadeiramente triste.
Agardo que desta vez a cousa teña un final feliz. Eu, pola miña parte, como fixen daquela, tento non molestar en absoluto os proxenitores. Por certo que é ben curioso o que fai o instinto materno (ou paterno), porque, normalmente, cando abro a ventá ou simplemente me achego a ela, as pombas pousadas na xardiñeira asústanse e saen voando, pero estas que aniñaron non se afastan dos ovos nin por un intre. O que antes era temor agora é valor e afouteza.
É o milagre da vida e eu son o seu espectador privilexiado.