O pasado día 26 o Tribunal Constitucional avalou a constitucionalidade da lei de Amnistía cunha maioría do 60% dos votos.
O fondo da sentenza baséase na consideración de que a amnistía é un instrumento extraordinario para resolver unha “situación excepcional” derivada dunha crise que culminou coa convocatoria do referendo de 2017 e a declaración unilateral de independencia, seguida da aplicación do artigo 155. A modificación da lei orgánica do Tribunal Constitucional para obrigar á Generalitat a executar as súas sentenzas é outra proba máis da devandita excepcionalidade.
Desde o punto de vista social esta crise acabou “afectando gravemente a convivencia cidadá”, dividindo á sociedade e “erosionando o tecido social e a estabilidade política en Cataluña e no resto de España”.
En relación ao recurso presentado polo Partido Popular, admitiu varias das súas alegacións. A primeira, que non inclúa os delitos relacionados co procés posteriores a novembro de 2023; a segunda, que ademais de beneficiar aos policías implicados en disturbios do referendo ou das manifestacións de 2019 tamén afecte a particulares ou outros empregados públicos; e, a terceira, obrigar a dar audiencia a todas as partes implicadas nas causas contables tramitadas no Tribunal de Contas relacionadas co procés.
Aínda que a sentenza do Tribunal Constitucional avala a legalidade da amnistía, non se pronuncia sobre a situación dos principais responsables do procés (Puigdemont e Junqueras); deixando a decisión en mans dos xuíces en función de que tiveran incorrido en malversación.
A aplicación da amnistía, como sucedeu cos indultos, axudou a coser o país. Politicamente pódese estar a favor ou en contra, pero desde o punto de vista social darse a oportunidade de volver empezar, partindo de cero, é algo positivo. Manter indefinidamente abertas as feridas do pasado, tanto individual como colectivamente, case nunca leva a bo porto.